Gerard 1

Al jarenlang was hij Vorst van de Raad van Elf en deze Raad had hem gekozen als Prins Gerard I van de stad Ootmarsum. Een bekend persoon dus in de stad en velen noemden hem altijd ’oom Gerrad’.

Op het Prinsenbal werd een orgel met echte orgelpijpen de zaal binnen gereden en de orgel-bouwers Pikkemaat & Co zouden het wel even installeren. Tijdens het stemmen ging er iets mis, waardoor de orgelpijpen naar beneden kwamen, het klavier vloog er van af en plotseling stond daar de nieuwe Hoogheid van de Othmarridders. Hij werd onder veel hilariteit uit een orgel te voorschijn getrokken.

Zijn openingstoespraak verliep vlekkeloos want Prins Gerard I had hem helemaal uit het hoofd geleerd. Dat had hij ook gedaan met zijn praatje op de zaterdagmorgen op het stadhuis. Onder zijn toespraak stopte hij even en Jan Luttikhuis, een van zijn Adjudanten, fluisterde hem de volgende zin in het oor. Waarop Prins Gerard I zei: ”Wes mear nich bang, ik ken hem steil oet ’n kop”.

In zijn regeerperiode viel ook Valentijnsdag. Met grote dozen bonbons ging Prins Gerard I op stap, samen met zijn Adjudanten, om zijn prinsesje te verrassen. De andere dozen kwamen terecht bij de vrouwen van de Adjudanten; ook zijn buurvrouwen werden toen met een bezoek en bonbons vereerd. Omdat Prins Gerard I in een parochiële gespreksgroep zat werd de Molenstraat waar hij woonde veranderd in Via Ecclesia.

De laatste middag van zijn regeerperiode ging Prins Gerard I op kraamvisite bij Agnes Oude Elberink in het ziekenhuis om haar te feliciteren met hun prachtige dochter. Op de terugweg werd even aangelegd bij café Hutten in Rossum. Dat even liep behoorlijk uit en terug in de Siepelstad kon hij zich gelijk in het avondfeest storten.

Op de 11e van de 11e liet men deze Hoogheid bij ’t Twents Ethoes verdwijnen in de zogenaamde golven van de Middellandse Zee, omdat hij dat jaar tijdens de vakantie met de boerendansers in Tunesië bijna in die golven ten onder was gegaan.